Çöp Atma Yasağı Osmanlı | Çöp, genellikle fayda eksikliği işe yaramazlık nedeniyle insanlar tarafından atılan atık malzemedir. Bu terim genellikle bedensel atık ürünleri, tamamen sıvı veya gazlı atıkları veya toksik atık ürünlerini kapsamaz. Çöpler genellikle ayrıştırılarak belirli dönüşümlere uygun malzeme türlerine çevrilmektedir.
Çöp kelimesi başlangıçta tavuk giblets’i ve diğer bağırsaklar anlamına geliyordu.
Çöpü oluşturan şey son derece özneldir. Yani bazı bireyler veya toplumlar, başkalarının yararlı veya geri dönüştürülebilir buldukları şeyleri atma eğilimindedir. Bu terimlerin bazıları artık mevcut olmayan tarihi ayrımlara sahiptir. 1880’lerde, bertaraf edilecek malzeme üç genel kategoriye ayrılmaktaydı. Küller (kömür veya odunun yakılmasından elde edilir), çöp ve sokak süpürme.
Çöp Atma Yasağı Osmanlı!
Osmanlı’da Çöp Ve Süprüntü Yasağı. Osmanlı ülkesinde şehrin temizliğini, Subaşı’nın emrinde çalışan “çöpçü subaşı” yapmakta ve denetlemekteydi. Her şehrin ayrı çöpçü başı vardı. Çöpçü başı, sokakları acemi oğlanlarına temizletirdi.
Gariban çöpçüler,
Halkın sokağa çöp dökmesi yasaktı ancak devlet tarafından görevlendirilmiş çöpçüler geldiklerinde dışarıya çöplerini çıkarabilirlerdi. Bunun haricinde sokaklara ve benzeri yerlere en küçük bir süprüntünün dökülmesi yasak kılınmış, yasağa uymayanlar uyarılmıştır.
Osmanlı’nın baş şehri olan İstanbul, fetih 14 53 yılından 1868 yılına kadar bu şekilde temizlenmiştir.
Evliya Çelebi’nin meşhur Seyahatnâme’sinde anlattığına göre, sepetlerde toplanan çöpler, deniz kenarlarında çamur teknelerinde ayrılır, içinde akçe, mangır veya işe yarar başka şeyler bulunursa bunlar çalışanların olurdu.
Osmanlı’da Çöp Yasağı;
Çöplük subaşısı,
Çöplük Subaşısı’nın denetiminde çalışan çöpçülere “çöp çıkaran” da denilmekte idi. Bu kimseler sokaklardan geçerken “çöp çıkaran, çöp çıkaran” diye bağırırlar, arkalarında bir küfe ile sokakları dolaşır, birikmiş çöpleri küfelerine doldurarak denize atarlardı. 0 devirde sanayii atıkları olmadığı için çöpler suda erir gider, deniz kirlenmezdi.
Hükümet, Beyazıt, Sultanahmet Meydanı gibi meydanları yılda bir iki defa angarya sûretiyle İslâm olmayanlara temizlettirirdi.
Saray ve etrafının temizliğini ise “mezbelekeşin” ismi verilen kimseler yapardı.
Tüm yasaklara ve uygulamalara rağmen halkın gevşeklik göstermesinden ötürü 1856 yılında mezarlıklara, sokaklara ve benzeri yerlere çöp pislik dökülmesi sebebiyle tekrardan yasak, çöp dökme yasağı olarak yayımlanmıştır.