Ne geceydi be Kardeşim! Arabada iki büklüm binbir maceradan sonra
Her biten arabalı gece macerasından sonra bunu söylerim, hiç utanmadan “Ne geceydi be kardeşim!”.
İşte bu tecrübeler elit mahallelerin arka sokaklarının arabalı geceler için en uygun yerler olduğunu öğretti bana. Fazla penceresi olmayan, geniş bahçeli sosyetik sokaklar ünlü gece kulüpleri gibi gelir sana. Onlar viskiden sen yorgunluktan sarhoş, geceler gelir geçer arabanda…
Ne geceydi be kardeşim!
İki arabanın arası, dümdüz bir duvar, kenarları ağaçlı bir köşe, hem gölgedir hem serin bir yatak. Ana caddelerin gürültüsünden uzak, hem sakin hem de sessiz ve güvenlidir burjuva mahalleleri. Göze batmayan, sessiz sakin bir tanrı misafiri olursan iyi bir ev sahibin var demektir.
Ve işgüzar bir belediye görevlisi beynini kazırcasına hatır hutur sokağı süpürür, oysa sokak senden daha temizdir. Süpürgesinin hışırtısından şikayet etmeden uyanırsın artık sabah olmuştur.
Arabadaki hayaller,
Gündüz olunca; gece timsah sandığın şeylerin kediler, arabanın arkasındaki gölgenin elektrik direği, balkondaki beyaz saçlının çamaşır, tependeki baykuşun bir çalı kuşu olduğunu görürsün…
Güneş doğduğunda ve sen uyandığında artık gecenin korku, stres ve endişeleri kalmaz. Bu rehavetle gece bir türlü gözlerine girmeyen uyku birden göz kapaklarına tonlarca bir ağırlık gibi asılır.
İnanılmaz derecede uykun gelmiştir ve uyuyan milyonlar uyanmış arabanın sağından solundan geçmektedir. Ama artık meraklı bakışlar ve hiçbir şey umurunda değildir saatini kurar ve uyursun.
Ne geceydi be Kardeşim! Dosta selam,
Çelik dostuma ve geceyi gündüze çevirene şükürler olsun, bir gece daha bitti… Şimdi arabamın elini yüzünü yıkama ve karnını doyurma zamanıdır. Ben de yıkanacak bir yağmur ya da bir istasyon lavabosu bulmalıyım veya bir AVM, bir sabahçı pastanesi, gerisi Allah kerim.
Bazen de arabada yatmaktan usanıp başka mekanlarda gömersiziniz geceyi sabahın kuytularına. Bu bazen sabaha kadar bostancı – taksim minibüslerinde muavinlik yapmak gibi olur. Bazen İstanbul–Ankara treninde git gel yapmak başkente…
Trende uyumak,
Trendeki uyku evini aratmaz ve sabah Haydarpaşa garında boğazla buluşursun. Ankara sadece son ve ilk duraktır, dönüş hep İstanbul…
Araba, minibüs veya şehirlerarası trenler, dört duvar, penceresiz bir otel odasından her zaman daha iyidir.
Her şey sanat için mi yoksa para için mi bilmem ama bir geceyi daha yenmiştim. Gece, gündüzün kirini örter ama gecenin kendisi karanlıktır. Bu yüzden sevmem geceleri. Şimdi yeni bir gün olsun, varsın yaşamak zor olsun, güneş varsa hayat güzeldir.
Ne geceydi be Kardeşim! Mutlu sona doğru,
Her şeyin sonunda ayaklarını uzatarak yatabilirsen evinde, anarsın şükrederek yaratanı. Sarıp sarmalanırken pamuklu çarşaflara en samimi dualarla kapanır, rahat bir uyku girmemiş gözlerin. Yatakta kayarcasına uzanıp, kafanın yastığına gömülmesi ile batarsın uyku denen derin kuytuya.
Hepsinden önce pamuk ellerle köpürtülen ve saatlerce süren bir banyo daha bir cilalar beyninin ve bedeninin keyfini. Cennetin provasını yapmaktır bu henüz ölmeden ve her şeyin kıymetini bir başka bilmektir.
Fırçanın gücü adına,
Son gün İstanbul’dan Anadolu’ya dönerken ve bacak arasına sıkıştırılmış bir battaniye ile ısınmaya çalışırken sabahın ayazında, radyo haberlerinde şöyle diyordu;
Ne geceydi be Kardeşim! Ben kimim?
“ Bodrum Yalıkavak’ta deniz kenarında Suriye’li bir iş adamını kızı ölmüş halde bulundu ve aynı gün Ayvalık’ta bir dere kenarında tatil yapan iki genç kızın parçalanmış cesetleri bulunmuştur. Polis bu seri katili bulmak işin Türkiye çapında arama başlatmıştır.”
İşte ben; yazar, çizer, gezer; İyi Kalpli bir Seri Katil ve ben Arabalı Sokak Çocuğu…
– “Arabalı Sokak Çocuğu” öykümden alıntılar SON!
Semih BULGUR
